ខ្ញុំតែងតែធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទឹកដីភាគខាងជើង និងភាគខាងត្បូងនៃប្រទេស។
នៅលើរថភ្លើងធ្វើដំណើរ ខ្ញុំតែងតែចូលចិត្តអង្គុយក្បែរបង្អួចរថភ្លើង មើលទេសភាពនៅខាងក្រៅបង្អួច។ នៅតាមវាលស្រែដ៏ធំល្វឹងល្វើយនៃមាតុភូមិ ពីពេលមួយទៅមួយពេលឃើញកសិករពាក់មួកចំបើង មើលទៅឃើញភ្លឺភ្នែក។
ខ្ញុំដឹងថា មួកចំបើងទាំងនេះ គឺជាទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុតនៅក្នុងការធ្វើដំណើរ។
នៅពេលណាដែលខ្ញុំឃើញមួកចំបើងនៅលើក្បាលរបស់បងប្អូនកសិករទាំងនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានចលនាដែលមិនអាចពន្យល់បាន។ កាលនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់ពាក់មួកចំបើងជាច្រើនដង ដើរស៊ីស្មៅនៅវាលស្រែដ៏ស្រស់ស្អាតនៃស្រុកកំណើត។
នៅខែសីហា ឆ្នាំ 2001 ខ្ញុំបានទៅមើលសាលរំលឹកនៃការបះបោរថ្ងៃទី 1 ខែសីហានៅទីក្រុង Nanchang ។ នៅជ្រុងខាងកើតនៃជាន់ទីពីរនៃបន្ទប់តាំងបង្ហាញ មានអ្នកធ្វើទុក្ខទោសជាច្រើននាក់ដែលធ្លាប់ពាក់មួកចំបើងពណ៌ខ្មៅ។ មួកចំបើងទាំងនេះនៅក្នុងភាពស្ងៀមស្ងាត់ប្រាប់ខ្ញុំពីភាពស្មោះត្រង់របស់មេរបស់ពួកគេចំពោះបដិវត្តន៍។
ឃើញមួកចំបើងដែលធ្លាប់ស្គាល់ទាំងនេះ ចិត្តខ្ញុំតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រោះពីមុនមក ខ្ញុំមិនដែលគិតពីទំនាក់ទំនងរវាងមួកចំបើង និងបដិវត្តន៍ចិនទេ។
មួកចំបើងទាំងនេះរំឭកខ្ញុំអំពីប្រវត្តិសាស្ត្របដិវត្តន៍ចិន។
នៅលើផ្លូវខែមីនាដ៏វែង ទាហានក្រហមពាក់មួកចំបើងប៉ុន្មាននាក់បានប្រយុទ្ធនៅទន្លេ Xiangjiang ឆ្លងកាត់ទន្លេ Jinsha ចាប់យកស្ពាន Luding ឆ្លងកាត់ភ្នំព្រិល តើមានមួកចំបើងប៉ុន្មានពីជនរងគ្រោះដល់ក្បាលជនរងគ្រោះ ហើយចាប់ផ្តើម។ ជុំថ្មីនៃដំណើរបដិវត្តន៍។
វាជាមួកចំបើងធម្មតា និងមិនធម្មតា ដែលបន្ថែមភាពរឹងមាំ និងក្រាស់នៃប្រវត្តិសាស្ត្របដិវត្តន៍ចិន បានក្លាយជាខ្សែបន្ទាត់ទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ក៏ក្លាយជាឥន្ទធនូភ្លឺនៅលើឡុងខែមីនា!
សព្វថ្ងៃនេះ ប្រជាជនដែលប្រើមួកចំបើងភាគច្រើន ពិតណាស់គឺកសិករ អ្នកដែលប្រឈមមុខនឹងភាពស្លូតបូតជាមួយនឹងខ្នងរបស់ពួកគេទៅលើមេឃ។ ពួកគេខំប្រឹងធ្វើការលើដីដ៏ធំល្វឹងល្វើយ សាបព្រួសក្តីសង្ឃឹម និងប្រមូលផលមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្ភារៈដែលជួយដល់ការកសាងមាតុភូមិ។ ហើយអាចផ្ញើឱ្យពួកគេនូវដាននៃភាពត្រជាក់គឺមួកចំបើង។
ហើយនិយាយពីមួកចំបើងគឺសំដៅលើឪពុកខ្ញុំ។
ឪពុករបស់ខ្ញុំជាសិស្សធម្មតាម្នាក់ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1950 នៃសតវត្សចុងក្រោយនេះ។ បន្ទាប់ពីដើរចេញពីសាលា គាត់បានឡើងលើវេទិកាបីជើង ហើយសរសេរយុវជនរបស់គាត់ជាមួយដីស។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងឆ្នាំពិសេសទាំងនោះ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវបានបដិសេធសិទ្ធិក្នុងការឡើងវេទិកា។ ដូច្នេះ គាត់បានពាក់មួកចំបើងចាស់ ហើយចេញទៅចម្ការនៅស្រុកកំណើតដើម្បីធ្វើការ។
ពេលនោះម្ដាយខ្ញុំព្រួយបារម្ភថាឪពុកមិនធ្វើ។ ឪពុករបស់គាត់តែងតែញញឹម ហើយអង្រួនមួកចំបើងរបស់គាត់នៅក្នុងដៃរបស់គាត់៖ “ដូនតាខ្ញុំពាក់មួកចំបើង មកដល់ពេលនេះខ្ញុំក៏ពាក់មួកចំបើងដែរ ជីវិតមិនពិបាកទេ។ ក្រៅពីនេះ ខ្ញុំប្រាកដថាអ្វីៗនឹងមានភាពល្អប្រសើរ»។
ប្រាកដណាស់ វាមិនយូរប៉ុន្មានមុនឪពុករបស់ខ្ញុំបានយកវេទិកាដ៏ពិសិដ្ឋម្តងទៀត។ ចាប់ពីពេលនោះមកក្នុងថ្នាក់ឪពុកខ្ញុំតែងតែមានប្រធានបទអំពីមួកចំបើង។
ឥឡូវនេះ បន្ទាប់ពីចូលនិវត្តន៍ ឪពុកខ្ញុំពាក់មួកចំបើងរាល់ពេលដែលគាត់ចេញទៅក្រៅ។ ក្រោយត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់តែងតែយកធូលីដីចេញពីមួកចំបើង មុននឹងព្យួរលើជញ្ជាំង។
ពេលវេលាបង្ហោះ៖ ថ្ងៃទី ១៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២
